Zagadka życia

Zastanawia mnie od dłuższego czasu, dlaczego ludzie lubią identyfikować się ze zwierzętami. Czy to obsesyjnie je zbierać, czynić je swoim symbolem, przywoływać w każdej dyskusji, czy też poświęcać im cały swój czas wolny.
Że jestem żółwiem, to wszyscy wiecie. Ale jakby rozejrzeć się po moich znajomych... Arsis jest jeleniem, Ponder odkrył w sobie traszkę, Ginny ma swojego Pana Tygryska, Betty - ślimaki, Eśka twierdzi, że wychowały ją margaje. Z "realnych" przyjaźni: Ela jest koniarą, Halszka kociarą, a po szkolnych korytarzach grasuję w towarzystwie Rosomaka, Lamy i Wiewiórki.
Ale to jeszcze nic! Wchodzę do internetu, a tam się okazuje, że Matt Smith to pijana żyrafa, a Freeman i Cumberbatch...

I już nigdy nie będziesz oglądać Sherlocka bez skojarzeń.

Nasuwa mi się taki wniosek: wynika to z potrzeby posiadania dajmona, których niestety poskąpiło nam nasze uniwersum. Czyż nie byłoby cudownie mieć nieodłącznego zwierzęcego towarzysza, który myśli tak jak ty? Który ucieleśnia twoje cechy, pokazując wszem i wobec, że jesteś sprytny, powolny albo parzystokopytny?

<odchodzi, nucąc pod nosem: >
Wszyscyśmy z dzieł Pullmana, to tylko kwestia światła...